Rozdział 12. Syndrom nadwyrężonego mięśnia

              Matt (określenie „drogi” sobie w tym momencie daruję, z wiadomych względów),

            Piszę do Ciebie ten idiotyczny list, ponieważ domyślam się, że nie mogę skontaktować się z Tobą w żaden inny sposób. Oczywiście mogłabym próbować, ale podejrzewam, że i tak zostałabym zignorowana. A tego najprawdopodobniej bym nie zniosła. Nie licząc wypracowania z angielskiego, w którym to miałam opisać kim chciałabym zostać w przyszłości, jest to najprawdopodobniej najtrudniejsza rzecz, jaką przyszło mi napisać.  

***

            Kilka godzin włóczyłam się po okolicy, zanim upewniłam się, że na pewno jestem gotowa na to, by z nim pogadać. Nie było go jednak w domu. Jego matka powiedziała mi, że poszedł na próbę w domu Peter’a. Tam też się udałam.

            Na szczęście grali w garażu, więc ominęła mnie żałosna scenka zawodzenia pod drzwiami tudzież błagania o litość. Emily też tam była. Gdy skończyli jedną z piosenek, zaczęła klaskać, jakby podniecenie malujące się na jej twarzy nie wystarczało.

            - Hej, Rachel, zgadnij co to – krzyknął Pete, po czym zaczęli grać jeden z moich ulubionych numerów.

            - Nieźle – uśmiechnęłam się blado, rozsiadając się na krawężniku. – Mówiłam ci, że to trójka z mojej top 10.

            Zastanawiałam się jak odciągnąć Matt’a na bok. Najprościej byłoby uderzyć go w głowę kamieniem, a potem przetransportować, najlepiej do mojego mieszkania. Nie żebym chciała go wykorzystać czy coś… Plan nie wypaliłby ze względu na zastraszającą ilość świadków tej nikczemnej zbrodni. No i mogłabym pobrudzić szare spodnie, które przecież tak lubiłam.

            I wtedy mnie olśniło. Coś było w tym jego uśmiechu, kiedy na nią patrzył. Wiedziałam również, że na mnie nigdy nie spojrzałby w ten sposób. Nie lustrował jej tak, jak lustruje się ciastko tuż przed finalną konsumpcją. Musiałam tak wyglądać, gdy patrzyłam na niego. Nie robił tego również tak, jakby chciał ją zabić. Tak z kolei wyglądał on, gdy spoglądał na mnie. Ewidentnie wertował ją wzrokiem, tak jakby nie chciał przegapić pojedynczego szczegółu jej twarzy. To było odrażające i słodkie zarazem. Odrażające ze względu na to, że była to wyjątkowo znienawidzona przeze mnie morda. Słodkie, bo nie wiedziałam, że sprawy między nimi zmierzały w jak najlepszym kierunku. 

            - I jak ci się podoba?

            Uniosłam oba kciuki ku górze. W rzeczywistości nie mogłam się skupić na ich „koncercie”. Zapewne Matthew wybrał tę piosenkę dla niej. Byłam nieproszonym gościem, słuchającym miłosnej piosenki wykonywanej dla innej. Lepiej być nie mogło. Nie rozumiałam tylko dlaczego Peter robił wszystko, bym w tej niedorzecznej sytuacji nie czuła się nieswojo. Rzucił mi nawet butelkę wody mineralnej. Niegazowanej! Jak on mnie znał. Oczywiście jej nie złapałam. Z kompletem rąk miałabym z tym problem, a kiedy do tego doszedł jeszcze gips, stałam się skończoną niedorajdą.

            Przypomniały mi się słowa Natalie. „Złamane serce jest ślepe”. Odpowiedziałam jej wtedy, że to niedorzeczne. Po pierwsze serce to mięsień, więc już sam epitet „złamane serce” jest sam w sobie oksymoronem, a kiedy dochodzi jeszcze to przygłupie stwierdzenie, że można widzieć sercem… Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek pozwoliła któremuś z moich narządów samodzielnie decydować o czymkolwiek, co byłoby związane z moim życiem towarzyskim. Dlaczego więc serce miałoby być bardziej uprzywilejowane, na przykład od nerek? Może i biło szybciej za każdym razem, gdy pojawiał się w moim polu widzenia, ale teksty typu: „zaopiekuj się moim sercem, zostawiłem je przy tobie, bla bla” były dla mnie równie urocze jak „działasz na moją trzustkę” albo „przy tobie dostaję zapalenia wyrostka robaczkowego”. Ale Natie miała rację. Mój mięsień, tak TEN mięsień był w ostatnim czasie, mówiąc delikatnie, nadwyrężony.

            Teraz chyba zrozumiałam, co miała na myśli. Nie zauważałam pewnych rzeczy. Być może nie chciałam ich zauważyć lub zwyczajnie nie przyjmowałam ich do wiadomości. Nie mogłam znieść odrzucenia. Nie w takim momencie.

             - Wiedziałem, że cię tu znajdę.

            Odwróciłam się, wykonując trik znany głównie z reklam szamponu przeciwłupieżowego.

            - Oto i mój Gallagher – objęłam go zdrową ręką na wysokości bioder, a on odgarnął zbyt długą grzywkę z moich oczu, zupełnie jakbyśmy kontynuowali grę w spocie reklamowym i przycisnął mnie mocniej do siebie. Wszyscy na nas patrzyli. Po raz pierwszy nie tylko mi to nie przeszkadzało, ale wręcz spływało po mnie jak po kaczce.

            Kiedy po śmierci mojego ojca popadłam w depresję, lekarze zgoodnie stwierdzili, że potrzebuję serotoniny. Zapisali mi nawet jakieś prochy. Moja egzystencja polegała wtedy głównie na użalaniu się nad sobą i obwinianiu się za jego śmierć, a świat zamykał się w czterech ścianach zbyt dużej wtedy dla mnie sypialni. Z czasem zredukowałam go do absolutnego minimum, spędzając całe dnie w łóżku. Potrafiłam godzinami gapić się w sufit. Tamten okres pamiętam jak przez mgłę, ale wiem jedno – teraz poziom serotoniny w moim mózgu utrzymywał się na względnie wysokim poziomie. Podejrzewam, że było to skutkiem pewnej stabilizacji, którą osiągnęłam w sferze uczuciowej. Było zwyczajnie dobrze.

            - Jak ręka?

            - Za tydzień zobaczysz ją bez gipsu.

            - To chyba jedyna część twojego ciała, której nie... – nie dokończył, bo sprzedałam mu porządnego kuksańca w bok. Zarumieniłam się. Nie musiałam nawet widzieć swojej twarzy, żeby wiedzieć, że była teraz nie tyle lekko zaróżowiona, co purpurowa. – Rozmawialiśmy już na ten temat.

            - I tak nie biję cię już aż tak często, nie przesadzaj.

***

            Poznałam kogoś. Jest inteligentny i zabawny. Potrafi mnie rozśmieszyć. Ma cudowny uśmiech i najsłodsze spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziałam. Mogłabym godzinami patrzeć w jego oczy, mając nadzieję, że zostanę tam na zawsze.

            Wciąż powtarza, że milczenie jest złotem, dlatego można odnieść wrażenie, że wszystko co mówi jest doskonale przemyślane i wyważone. Cholernie mi na nim zależy i nie chcę go stracić.

            Nie wiem co do niego czuję. Chciałabym, żeby był zawsze blisko. Bliżej niż kiedykolwiek. Żeby zapomniał o wszystkim co zrobiłam, by pokonać dystans, który nas dzielił. Rozpaczliwie pragnęłam, by któregoś dnia odwzajemnił tę zagmatwaną paletę uczuć, którymi go dażyłam. Bo myślę… Wydaje mi się, że go… Zresztą nieważne.

            Chodzi o Ciebie. Zawsze chodziło tylko o Ciebie, Matty.

            Nigdy nie zdecydowałabym się na tego typu wyznanie, dlatego tym łatwiej przychodzi mi napisanie listu, bo wiem, że i tak ostatecznie go potargam i nigdy o niczym się nie dowiesz. Pogodziłam się z tym. Będziesz dużo szczęśliwszy beze mnie.

            Nie mam wyboru. Rzeczy zmieniły się w tak permanentny sposób. Nie wrócimy już do tego, co było kiedyś. Zresztą nigdy nie było na tyle dobrze, bym mogła za tym tęsknić.
           Żałośnie (Nie)Twoja Rachel.