Rozdział 13. Naga prawda

           Wieczorem postanowiłam rozliczyć się z Matty’m. No, może nie tak dosłownie. Wyjęłam jego portret spod łóżka, rozcięłam fragment płótna z tyłu i wsunęłam tam list (tak, TEN list). By udowodnić sobie, że to koniec, postanowiłam spalić moje dzieło za domem. Skradałam się na palcach w czeluściach nocy i jedyne czego byłam pewna to to, że muszę się ich pozbyć, bo to jedyne „fizyczne” dowody na moją głupotę.

            - Co do… - wrzasnął Peter, który nagle wyrósł zza drzew.

            - Właśnie! Co do…?

            - Przyniosłem ci płytę. Pamiętasz? Obiecałem ci ją już jakiś czas temu.

            - I dlatego buszujesz w moim ogrodzie?

            - Poszedłem na skróty.

            Zasłoniłam „Matt’a” swoim ciałem, ale brunet był zbyt podejrzliwy, by tak łatwo odpuścić.

            - Czy ja właśnie widziałem…?

            - Nie – odparłam obojętnie, jednocześnie wykonując kilka kroków do tyłu. Tak zapobiegawczo. Na moje nieszczęście brunet wykonał dosyć sugestywny gest, wyciągając rękę w moim kierunku, więc bezmyślnie podałam mu malunek. Przez dłuższą chwilę przyglądał mu się uważnie, niczym ci żałośnie bogaci bywalcy galerii sztuki, zastanawiający się czy warto zainwestować w dane dzieło.

            - Jeżeli ty mu o niczym nie powiesz, to ja to zrobię.

            - Co masz na myśli? – kontynuowałam tę grę słów i choć nigdy bym się do tego nie przyznała, to wpadłam w lekką panikę. Jak dużo wiedział?

            - Po prostu daj mu ten obraz, a może coś do niego dotrze.

            - To miał być prezent urodzinowy.

            - To świetnie się składa. Mam rozumieć, że za niecałe dwa tygodnie wręczysz mu ten upominek?

            - Tak! Tak! Dokładnie.

            - Wyjdziesz na większą desperatkę, jeśli mu powiem, że go zniszczyłaś. U mnie będzie dużo bardziej bezpieczny.

            Coś mi mówiło, że nie przyjąłby odmowy. Przytaknęłam. Oddałam w jego ręce trzydzieści cztery godziny i dwadzieścia sześć minut mojego życia. Tyle mniej więcej zajęło mi odtworzenie tej idealnej twarzy tudzież popiersia.

            Tak mniej więcej wygląda problem z małymi miasteczkami. Śmieci nawet nie można wyrzucić w spokoju. I tak dosyć podejrzane jest to, że natknęłam się na jedną osobę, a nie na pochód z okazji zebrania plonów czy czegoś  w tym stylu. Moja irytacja sięgnęła zenitu. Czy wszyscy widzą to, co tak skrzętnie starałam się ukryć? Czy moje uczucia są zawsze widoczne jak na dłoni? I wreszcie – czy mój pech jest po prostu zbiegem okoliczności i konsekwencją moich niecnych niejednokrotnie uczynków, czy ktoś stara się namieszać w moim życiu z premedytacją? Do Ciebie mówię, tam na górze!

            Tej nocy miałam bardzo zboczony sen. Nie dość, że Liam i Matty brali w nim czynny udział, to jeszcze na koniec podszedł do mnie Peter i jakby nigdy nic mnie pocałował. Słyszałam sprzeczne opinie na temat naszych snów. Niektórzy twierdzą, że bierze w nich udział podświadomość, że sny są „wydłużeniem” naszej wyobraźni, wizualizacją najskrytszych pragnień, marzeń i fantazji. Czy tak naprawdę wyglądała moja fantazja? Jeśli tak, to wiem już nawet w jakim przemyśle z powodzeniem znalazłabym pracę.

            - Czy zrobienie czegoś takiego jest w ogóle możliwe? -  spytałam, demonstrując Natalie „wyśnioną pozycję” na lalkach jej młodszej siostry.

            - Jesteś chora. I chyba wiem jaki to film wczoraj oglądałaś.

            - Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek bawiła się w ten sposób.

            - Jesteś na niego napalona!

            - Na kogo? – wytrzeszczyłam oczy, odkładając zabawki. Nie mogła wiedzieć. Po prostu nie mogła.

            - Na Liama!

            - Tak, właśnie. Na Liama.

            Co ja mówię? Ja? Napalona?

            Z drugiej jednak strony zaczęłam się zastanawiać czy aby przypadkiem nie był to sen świadomy, czyli taki kreowany przeze mnie samą, w którym to miałabym kontrolę nad światem wyobrażonym.

            - List! – wrzasnęłam nagle. Byłam tak zajęta użalaniem się nad sobą, że kompletnie o nim zapomniałam. Czy coś takiego jest w ogóle możliwe? W jednym miałam rację. Rzeczywiście Peter miał teraz kontrolę nad moim życiem, może w mniej metaforyczny sposób, niż przypuszczałam, ale zawsze. Przygryzłam dolną wargę.

            Tak właśnie mniej więcej wyglądała moja nędzna egzystencja. Stanowiła zlepek groteskowych, pozornie niepowiązanych ze sobą historii, z których każda kolejna zdawała się bić na głowę tę poprzednią. I tak jeszcze przed obiadem zrobiłam małą wycieczkę do domu Peter’a. Miał coś co należało do mnie i ja zamierzałam to odzyskać.

            Wpuścił mnie jego ojciec. Domyśliłam się, że brał prysznic, bo z łazienki sąsiadującej z jego sypialnią dochodziły dosyć charakterystyczne dźwięki. Szum wody i takie tam. Miałam tego nikomu nie mówić, ale jak tu pominąć fakt, że wykonywał „…Baby one more time”? A Pete wykonujący utwór Britney Spears to już poważny powód, by uruchomić dyktafon w telefonie.

            Z racji tego, że był największym czyściochem, jakiego znałam, zdążyłam uważnie rozejrzeć się po całym pokoju, jeszcze zanim doszedł do czwartej piosenki. I wtedy to dostrzegłam. Bujna czupryna Matty’ego wystawała zza komody. Bezszelestnie (no dobra, narobiłam sporo hałasu, ale skoro nikt się nie zorientował mogę zostać przy wersji oficjalnej) sięgnęłam po dzieło. Traf chciał, że właściciel sypialni akurat bezceremonialnie do niej wkroczył.

            Żeby przybliżyć sytuację, muszę pobieżnie opisać wygląd pokoju, o którym mowa. Otóż komoda i ja, zasłaniająca się malunkiem (zza którego wystawał czubek mojej głowy, oczy i kawałek nosa oraz naturalnie nogi) stałyśmy po tej samej stronie, co drzwi od łazienki, więc wchodząc do środka, Pete nie miał prawa od razu nas zauważyć. Podszedł natomiast do szafy stojącej naprzeciwko nas. Gdzieś tam po środku stało jeszcze łóżko, ale to mniej ważne. Szczerze zaniepokojona, nie zastanawiając się ani chwili dłużej zakasłałam w obawie przed tym, że za moment brunet zacznie się przy mnie przebierać. Niestety w tym samym momencie, w którym zaznaczyłam swą obecność, on obrócił się tak gwałtownie, że ręcznik sam osunął się na ziemię.

            Oczywiście jako grzeczna dziewczynka i doskonały wzorzec osobowy, prawie od razu ukryłam się za płótnem. Nie mogę jednak powiedzieć, że nic nie widziałam. Bo widziałam wszystko jak na dłoni.

            - Na litość boską!

            Tłumiąc śmiech doprowadziłam się (i to dosłownie) do płaczu. Ośmielę się jednak powiedzieć, że były to łzy szczęścia.

            - Nie sądziłem, że posuniesz się do kradzieży.

            - Chciałam sprawdzić, czy  nie potrzebuje żadnych poprawek. – nieśmiało wyjrzałam zza mojej przenośnej kryjówki.

            - Uroczo razem wyglądacie, doprawdy.

            Nieświadomie się uśmiechnęłam. Co prawda cały czas nie mogłam się powstrzymać przed porządnym, typowym dla mnie atakiem śmiechu, ale teraz był to uśmiech wyjątkowo głupkowaty, bo nieco się rozmarzyłam.

            Odłożyłam „Matty’ego” na miejsce, uprzednio odzyskując list. Mogłam odetchnąc z ulgą. Przynajmniej na razie.

            Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę o wszystkim i o niczym, ale ponieważ nie mogłam się skupić, a on wyraźnie czuł się zakłopotany, względnie szybko opuściłam jego posiadłość, ściskając kartkę w ręce. Po powrocie do domu wsunęłam ją do różowej koperty i „ukryłam” pod stosem książek leżących na biurku. Właściwie to nie wiem dlaczego od razu nie pozbyłam się tego śmiecia. Widocznie potrzebowałam więcej czasu, żeby ostatecznie rozliczyć się z przeszłością. Przez myśl mi nawet nie przeszło, żeby węczyć go adresatowi. Prędzej zgodziłabym się zgolić brwi albo zafarbować włosy na różowo. Zwyczajnie nie było takiej opcji.