Rozdział 6. Co zamierzasz zrobić, Kate?

Jak już niejednokrotnie wspomniałam mam pewne problemy z własną tożsamością. Uważam, że główną przyczyną takiego obrotu sprawy jest fakt, że mało kto zwraca się do mnie po imieniu, a kiedy już to robi, to przeważnie w gniewie. W pozostałych przypadkach znajomi używają coraz bardziej kreatywnych zdrobnień. To wszystko sprawiło, że pewnego dnia obmyśliłam pewien złowieszczy plan.

Zaczęło się od koncertu wiadomego zespołu. The Black Sheeps grali tym razem dla odmiany na szkolnym festynie, toteż widownia była dużo okazalsza niż zwykle, co z kolei działało na moją korzyść. Ostatecznie dużo więcej osób w mieście zaczęło ich kojarzyć i były to w większości przedstawicielki płci pięknej.

Zaraz po powrocie do domu rozsiadłam się na parapecie okna w mojej sypialni i włączyłam laptopa. Chwilę później założyłam fikcyjne konto na facebook’u.

Kate Ventura, witaj na tym świecie.

Poszukałam jeszcze odpowiedniego zdjęcia na deviantarcie, by profil wyglądał bardziej autentycznie i mogłam przystąpić do pracy.

„Byłam na waszym dzisiejszym koncercie i muszę to powiedzieć – naprawdę jestem pod ogromnym wrażeniem. Czy jest możliwość posłuchania was na żywo w jak najbliższym czasie? Mam jeszcze małą prośbę. Mógłbyś mi przesłać niektóre z waszych utworów?” – napisałam w okienku wiadomości do Matt’a, lecz prawie natychmiast zaczęłam się zastanawiać, czy znowu nie przesadziłam. Owszem, chciałabym, żeby sprawy między nami nabrały innego obrotu, ale czy musiało się to stać za pośrednictwem nieistniejącej osoby?

Zrezygnowana odłożyłam laptopa na biurko i zbiegłam do kuchni, by po chwili wrócić do pokoju z filiżanką herbaty w dłoni. Dosłownie mnie zamurowało.

- Garfield! – wrzasnęłam. Przerażony kot łaskawie zszedł z klawiatury. No, może odrobinę to podkoloryzowałam. Musiałam krzyknąć jeszcze co najmniej trzy razy zanim w ogóle zwrócił na mnie uwagę, a potem siłą oderwałam go od urządzenia (zabrzmiało to dosyć drastycznie, ale w rzeczywistości zwyczajnie wzięłam go na ręce i odstawiłam na podłogę).

Wcisnął enter. Klamka zapadła. Oczywiście do wiadomości musiał wtrącić swoje trzy grosze, dlatego pojawiło się tam coś na kształt: „jhgfdikljhbgiolknjhiholkjbhvfgtyui”. Wolałam nie wyobrażać sobie reakcji Matty’ego po przeczytaniu kociego monologu na tym etapie. Klamka zapadła. Teraz wystarczyło już tylko czekać.

Nie chciałam marnować tak cennego czasu, zwłaszcza, że był to plan długoterminowy, dlatego przystąpiłam do realizacji czegoś, co powinnam zrobić dużo wcześniej. Włożyłam do torby koszulkę z Lennon’em, którą jakiś czas temu pożyczył mi sam Hale (och, jak trudno się było z nią rozstać!), poprawiłam niesforną grzywkę, która opadała mi na oczy i wolnym krokiem ruszyłam w kierunku jego domu.

Po drodze wspominałam te wszystkie cudowne chwile, które razem przeżyliśmy. Ja i t-shirt rzecz jasna. To w nim obejrzałam aż trzy sezony „How I met your mother” z sześciu (wcale nie miałam go tak długo, na swoje usprawiedliwienie dodam, że jeden odcinek trwa niewiele ponad dwadzieścia minut). Oczywiście nie zawsze było aż tak pięknie i kolorowo. Przeżyliśmy ciężką próbę, kiedy podczas tańczenia do „You can’t do that” oblałam się czerwonym winem wykradzionym z barku.

Dobra, jest jeszcze jeden powód, dla którego trochę go przetrzymywałam i nie jest nim bynajmniej zapach męskich perfum, które dało się wyczuć nawet po wielokrotnym praniu. No, może czułam go tylko dzięki wyobraźni, ale za specjalnie mi to nie przeszkadzało. Otóż nigdy nie uważałam, że moja skromna osoba mogłaby być dobrym materiałem na gospodynię domową. Nawet najróżniejsze, dziwnie pachnące detergenty nie poradziły sobie z plamą na twarzy John’a. Wyglądało to tak, jakby krwawił. Z nosa. Zupełnie jak ja po pierwszej, nieudanej zresztą próbie zwrócenia na siebie uwagi Matt’a. Nie byłam na tyle odważna i bezczelna, aby oddać mu koszulkę w takim stanie, dlatego zamówiłam drugą, identyczną przez internet.

Wcisnęłam przycisk dzwonka do drzwi i odsunęłam się na bezpieczną odległość, modląc się, by nie zauważył, że je podmieniłam. Nie drzwi rzecz jasna, a koszulki.

Trudno jednoznacznie określić, czy ucieszył się z mojej wizyty. Na pewno był zaskoczony i nieco skonsternowany. Przywitałam się półszeptem, po czym podałam mu białe zawiniątko. Żeby nie zauważył, że t-shirt był nowy, wyprałam go kilkakrotnie. Tak z czystej ostrożności. Aby nie zapeszyć zrobiłam to parzystą liczbę razy. Miałam takie swoje małe natręctwa, zwłaszcza jeśli chodziło o coś, co miało dla mnie szczególne znaczenie.

- Chciałam przeprosić za to, co wygadywałam ostatnim razem. Co prawda nie mówiłam wtedy o tobie, ale moje słowa może nie bezpośrednio, ale jednak uderzyły w ciebie. To chyba dosyć banalne wytłumaczenie, ale jak sam pewnie zauważyłeś, byłam nietrzeźwa.

- „Nietrzeźwa” to w tym przypadku dosyć łagodne określenie.

- Właśnie – mruknęłam lekko zrezygnowana – Nie wiem jakich słów powinnam użyć, żeby udowodnić, że naprawdę nie miałam na myśli…

- Nie potrzebuję twoich przeprosin. To nie mnie powinnaś przepraszać. Na twoje szczęście Emily o niczym nie wie i lepiej, żeby tak zostało. Następnym razem zastanów się dobrze, zanim sięgniesz po kolejny kieliszek.

- Słuchaj, przechodzę teraz przez bardzo trudny okres i nie bardzo wiem jak sobie z tym wszystkim poradzić.

- Jak my wszyscy. Jak my wszyscy, Rachel. Dobranoc.

A nie mówiłam? To był właśnie wzorcowy przykład przywołania mojego imienia w gniewie. Jako bonus dorzucono jeszcze „dobranoc” wypowiedziane o stosunkowo wczesnej porze. I zamknięcie mi drzwi przed nosem.

Może rzeczywiście lepiej było położyć się spać, by nie namieszać jeszcze bardziej w moim (i tak już zawiłym) życiu.

Gorąca kąpiel sprawiła, nie wiedzieć czemu, że poczułam się jeszcze podlej.

Coś mnie tchnęło i przed snem postanowiłam jeszcze sprawdzić co słychać u Kate. Tej wymyślonej Kate. Istotnie odpisał. Wolał wytwór mojej wyobraźni ode mnie.

________________________________

Ponownie odsyłam, o TUTAJ. Nie wiem czy apele kogoś tak niepopularnego jak ja mogą pomóc w spopularyzowaniu kogoś niedocenionego, ale zawsze warto spróbować, prawda? Autorka dopiero się rozkręca, ale dajcie jej szansę:) No i robi piękne zdjęcia.