Rozdział 7. Tańcz, mała kłamczucho

Muszę to powiedzieć.  Sprawy z Kate zaszły nieco za daleko. Chyba właśnie została internetową przyjaciółką Matty’ego. Nie byłoby to może takie złe, gdyby nie to, że rozmawiał z nią znacznie częściej niż ze mną. Mówiąc znacznie częściej mam na myśli: „odzywał się tylko do niej”.

Wreszcie dopięłam swego. Nadszedł czas, by zadać pytanie, do którego przez cały ten czas zmierzałam. Mogłoby się wydawać, że całe wieki minęły, zanim Matt zaczął normalnie rozmawiać z Venturą, ale prawda była taka, że już po tygodniu byli jak ci starzy znajomi, którym nie kończą się tematy rozmów. Widocznie był bardziej otwarty niż  do tej pory mi się wydawało. Przynajmniej w sieci. Tam wszyscy są bohaterami.

To naprawdę dziwne, że mówię o Kate w trzeciej osobie. Zwłaszcza, że się za nia podszywam. Mniejsza z tym.

„Spotykasz się z kimś?” – napisałam w błyskawicznym tempie, po czym zamknęłam oczy i wcisnęłam enter, by mój własny kot nie zdołał mnie w tym ubiec.

I to było na tyle. Wolałam nie czekać Bóg wie ile na jego odpowiedź. Nie chciałam też od razu jej poznawać. Prawda mogłaby zaboleć. Dlatego też zaraz po wysłaniu wiadomości wyszłam z domu.

***

Za każdym razem gdy za dużo wypiję, obiecuję sobie, że nigdy więcej się to nie powtórzy. Problem w tym, że bardzo łatwo łamię tego typu obietnice. Teraz jednak siliłam się na to, by Matt nie zauważył, że sok pomarańczowy, który popijałam wzbogacony został o odrobinę procentów.

            Tego dnia to nie ja byłam osobą, która przedobrzyła. Peter usnął na moich kolanach (wcześniej na moim ramieniu, ale najwyraźniej było mu niewygodnie, więc błyskawicznie zmienił pozycję). Nie miałam serca, by go obudzić.

            - Słyszałem o twojej mamie – zaczął spokojnie Matt. – Jak się czujesz?

            - Całkiem nieźle – wyjąkałam. W tym momencie powinnam chyba skrzyżować palce, bo ewidentnie mijało się to z prawdą. Słabo sypiałam. Lekarz przepisał mi nawet środki nasenne. Było mi naprawdę ciężko. – Jest dużo lepiej.

            - Zachowałem się jak palant. Dlaczego o niczym mi nie powiedziałaś?

            - A powinnam? – odparłam, mieszając obojętnie „sok” przy pomocy słomki. Nerwowo zacisnął usta. Robił tak zawsze, gdy zanosiło się na kłótnię. A Matthew Hale kłócił się cholernie rzadko. Jego pełen pretensji głos stawał się wtedy nieco piskliwy, a na pewno niezmiernie irytujący.

            - Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

            - Do czego zmierzasz?

            - Zachowujesz się naprawdę dziwnie.

            - Skąd możesz o tym wiedzieć? Prawie w ogóle ze mną nie rozmawiasz. 

- To nie ma sensu - rzucił w końcu, wstając od stolika i kierując się do wyjścia. Chciałam pójść za nim, ale zwłoki pewnej osoby przygwoździły mnie do siedzenia.

I tak oto odbyłam najprawdopodobniej najdłuższą, a na pewno najtrudniejszą rozmowę z panem „a teraz w ramach pocieszenia rzucę się w objęcia Emily”, jednocześnie przekreślając szansę na to, że naprawię coś, co zaczęło się psuć już jakiś czas temu.

            Siedziałam tak, powoli sącząc colę z lodem Peter’a. Nawet jej nie tknął. Nie zanosiło się również na to, żeby miał ją w ogóle wypić. A potem zamówiłam jeszcze sok żurawinowy. I znowu colę. Cóż, siedziałam tam naprawdę długo, bo aż do zamknięcia lokalu, kiedy to Sid zmusił mnie do tego, bym wybudziła mojego towarzysza. Nie chcieli nas tam.

            Miałam wyrzuty sumienia, bo kiedy poklepałam bruneta po ramieniu, ten zerwał się w tak zastraszająco szybkim tempie, że zdawało się, że nic nie mogłoby go powstrzymać. Nic poza blatem stolika, w którego powierzchnię uderzył głową, próbując wstać.

            Mimowolnie zaśmiałam się. Chciałam pomóc mu w jakiś sposób (głównie w transporcie jego osoby), ale jak się okazało zdążył wytrzeźwieć na tyle, by samodzielnie opuścić to miejsce. 

            - Odprowadzę cię – oświadczył, sprawdzając godzinę na telefonie. Musiał się nieźle zdziwić. – Nie musiałaś ze mną zostawać.

            Wzruszyłam ramionami.

            Jeżeli miałabym po drodze wstąpić do bukmachera, to obstawiłabym duże pieniądze na to, że to właśnie Pete zaliczy tego dnia glebę. Tymczasem to ja zemdlałam jakieś dwie przecznice dalej i skończyło się to wizytą w szpitalu.

            Nic specjalnego. Zwyczajnie zasłabłam. Zanosiło się na to od jakiegoś czasu.

            Kiedy podeszła do mnie pielęgniarka z ciśnieniomierzem… Wtedy po raz drugi ujrzałam gwiazdy.

            - Kate Ventura – jęknęłam. Całe szczęście uznali to za majaczenie. Ale ja doskonale wiedziałam co mówię. Kobieta w kitlu, która właśnie uruchamiała jedno z tych dziwnych urządzeń na moim nadgarstku wyglądała identycznie jak ta ze zdjęcia profilowego założonego przeze mnie profilu na facebook’u.

            Cholera jasna, czy świat jest rzeczywiście tak mały, że wśród tysięcy fotek na deviantarcie musiałam wypatrzyć sobie akurat to, które należało do osoby mieszkającej w tym samym mieście?

            - Ciśnienie jest trochę za niskie, ale nie to mnie niepokoi. Twoje serce bije z szybkością 118 uderzeń na minutę.

            Tak, to bardzo dziwne. Doprawdy, Kate!

            Obraz przed moimi oczami nadal był niewyraźny, więc musiałam przymrużyć oczy, by zobaczyć, jakie nazwisko widniało na jej plakietce. Jessica Bailey? Dla mnie nadal była starą, poczciwą Katie Venturą. Koniec kropka. Nic jednak nie mówiłam, by przez przypadek nie ulokowano mnie na oddziale psychiatrycznym.

            - Na razie nie ma sensu, by cię dłużej męczyć – dodała po chwili, bezczelnie wstrzykując coś w moją żyłę. Cóż za nietakt. Przecież ledwo się znałyśmy. – Wróć do nas w poniedziałek. Zrobimy kilka badań.

            To wszystko musiało trwać dłuższą chwilę, ale w mojej głowie cała wizyta trwała jedynie parę żałosnych minut.

            Grzecznie podziękowałam, choć sama nie jestem pewna za co, po czym zeskoczyłam z kozetki i ruszyłam w kierunku wyjścia. Jakież było moje rozczarowanie, gdy przed wyjściem czekał na mnie mój brat. Głośno westchnęłam. Niczym skazaniec kroczyłam po szpitalnym korytarzu. A na końcu czekało na mnie coś, albo raczej ktoś na kształt krzesła elektrycznego. Jak ja dziękowałam wtedy Bogu, że tego dnia wypiłam tylko ten cholerny sok pomarańczony „doprawiony” subtelnie przez Sid’a.

            Nadszedł czas, by zabić Kate. No, może nie tak dosłownie. Chciałam jedynie usunąć jej internetowe alter ego. Serce zabiło mi szybciej, kiedy zauważyłam, że znowu coś odpisał.

            „Myślałem, że coś z tego wyjdzie, ale to coś nie ma już chyba szans na odratowanie”.

            Niedobra Emily! Bardzo niedobra. Teraz wystarczyło już tylko wyłapać odpowiedni moment, by go pocieszyć.